Lieve ma,

Een paar weken geleden vierden we je negentigste verjaardag. Daar stond je, stralend van geluk, tussen al je kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Je bent altijd al een familiemens geweest, en er is voor jou geen mooier cadeau dan samenzijn. En als dat niet in het echt kan, dan is er gelukkig Facebook of WhatsApp. Want je wilt niets missen als het om je 50 nakomelingen gaat. Ik weet nog dat je op Hyves zat, maar je klaagde dat daar niets meer gebeurde. “Mag ik ook zo’n ding”, vroeg je toen aan mij en mijn zussen. Daarmee bedoelde je een mobiele telefoon. Nu app je erop los in de familie-app en ben je onze grootste fan op Facebook. In je kamer in het Sint Jozef ligt een iPad, een smartphone en staat een laptop.

Als ik erover nadenk ben je altijd al een hele moderne moeder geweest, in vele opzichten. Pa vond het bijvoorbeeld best lastig toen ik als katholiek meisje verkering kreeg met een Nederlands Hervormde jongen. Jij trad alles open tegemoet, ook al was het in die tijd nog steeds bijzonder dat je als katholiek meisje niet met een katholieke jongen was. Maar als je ergens een hekel hebt is het ruzie. Veel ruzies gaan volgens jou over kleine dingen die de moeite van het ruzie maken niet waard zijn.

Dat is één van de dingen die jou de lieve moeder maakt die je bent. Een moeder die mij, mijn vier zussen en twee broers de zorgeloze jeugd heeft gegeven die ieder kind verdient. We groeiden op in Albergen, waar pa veehandelaar was. Jij zorgde voor ons gezin. Ik herinner me logeerpartijtjes met vriendjes en vriendinnetjes, iedereen die welkom was bij ons, het vieren van kerstmis waarbij we traditioneel eerst naar de kerk gingen, de uitjes naar Slagharen.

Je was niet alleen de liefste moeder voor je eigen kinderen. Je bent ook een tweede moeder geweest voor je eigen broers en zussen. Na de lagere school ging je meteen aan het werk. Je hielp als oudste dochter mee op de boerderij en was de steun en toeverlaat van het gezin van je ouders. Met elf kinderen was daar werk genoeg. Een rol die je altijd met verve en veel liefde hebt vervuld hebt voor al je broers en zussen.

Wat ik bewonder aan je is dat je zo’n sterke vrouw bent. Altijd bezig, bijzonder creatief, je maakte het mooiste handwerk. Maar ook perfectionistisch. Het moet goed zijn en allemaal kloppen. Maar wat ik vooral bewonder is je levenslust. Toen pa overleed in 1994 moest je de draad weer oppakken in je eentje. Dat was moeilijk, maar je deed dat zo goed. Maar ook jij, zo sterk als je was, ontsnapte niet aan de ziekte die kanker heet. Zeven jaar geleden, op je 83ste, werd er lymfeklierkanker bij je geconstateerd. Gelukkig was je sterk genoeg voor chemotherapie. Je knapte weer op, maar in je eentje thuis zitten vond je niet zo prettig meer. Je gaf toen zelf aan dat je wel graag naar een verzorgingstehuis zou willen. We besloten dat je naar Sint Jozef in Weerselo zou verhuizen. De plek waar ik al jaren werk als contactverzorgende. Dat maakt het extra bijzonder voor mij als dochter, om jou zo dicht bij me te hebben. Sinds je hier woont ben je helemaal opgefleurd. Je geniet van de contacten met je leeftijdsgenoten en je omschrijft het wonen hier als het leven van een prinses, met iedere zondag slagroom op je toetje.

Lieve ma, dank voor al die mooie jaren die we al met je hebben mogen delen. We voelen ons zo dankbaar en blij om jou in ons midden te hebben. Een paar weken geleden vierden we je negentigste verjaardag. En we willen niets liever dan straks samen met jou je honderdste verjaardag vieren.

Mevrouw Klaassen met haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen.