Na een zware hersenoperatie stond het leven van mevrouw Zwijnenberg uit Oldenzaal even volledig stil. Waar ze voorheen alles zelf deed, was ze nu volledig afhankelijk van de hulp van anderen. Maar liefst tien maanden duurde haar herstelprogramma bij Maartje Revalidatie in Gereia waar ze bekend kwam te staan als ‘het loopwonder’. “Mijn rollator is mijn nieuwe vriend. Die wil ik nooit meer kwijt.”
Met spoed naar het ziekenhuis
“Ik was nooit ziek”, vertelt mevrouw Zwijnenberg die inmiddels is verhuisd naar woonzorgcentrum de Zonnestraal in Oldenzaal. “Ik was altijd met van alles bezig, werken in de tuin, bloemenschikken en het werk in het huis. En ook al waren mijn drie zoons inmiddels allang het huis uit, ook daar was ik nog steeds druk mee”, vertelt ze nu. Vlak na het Sinterklaasfeest in 2013 sloeg het noodlot echter toe. “Ik weet nog dat ik aan het bridgen was met een paar vriendinnen en dat de appelsap zo vies smaakte. Wat er daarna gebeurde weet ik zelf niet goed meer”, aldus de Oldenzaalse die zich nog wel kan herinneren dat ze voortdurend moest overgeven en dat haar toestand zienderogen verslechterde. “Ik was echt doodziek. Na een ruggenprik herstelde ik even maar vlak voor de kerstdagen ging het weer mis en moest ik met spoed naar het ziekenhuis. Men dacht dat ik doodging”, vertelt ze hevig geëmotioneerd. Na diverse onderzoeken bleek dat ze teveel hersenvocht had. “Ik weet nog dat mijn drie zoons aan mijn bed stonden en vertelden dat ik me moest laten opereren. De jongens deden hun duimen omhoog en vertelden dat ik er 80 procent op vooruit zou gaan. Ik heb het voor hun gedaan.”
“Ik ben er nog steeds”
Na een zware hersenoperatie waarbij er een drain is geplaatst, volgde een heftige hersteltijd in het revalidatiecentrum van Maartje in Gereia. Dat ze opeens niet meer in staat was om zelf te lopen en ook voor een bezoek aan het toilet afhankelijk was van anderen, grijpt haar nog steeds heel erg aan. “Ik moet gewoon worden opgetakeld om naar de wc te gaan. Dat vond ik echt verschrikkelijk”, aldus mevrouw Zwijnenberg die aangeeft ontzettend veel steun te hebben gekregen van de dokters, zusters en haar familie. Mede door de vele (loop) therapiesessies knapte ze uiteindelijk steeds verder op. Zittend vanuit haar rolstoel begon ze eerst voorzichtig en later steeds fanatieker met haar benen mee te bewegen. De echte persoonlijke overwinning kwam later pas echt op de loopbrug. “Ik kon opeens weer zelf een paar stappen zetten”, aldus de doorzetter die al snel een bijnaam kreeg op de afdeling. “Ze noemende me het loopwonder”, aldus een trotse mevrouw Zwijnenberg die zich inmiddels met behulp van een rollator prima voortbeweegt. “Dat is echt mijn nieuwe vriend. Die wil ik nooit meer kwijt.”
Herhaaldelijk geeft ze aan hoe blij ze is dat iedereen zo met haar begaan is. “Niet alleen de zusters en dokters maar ook Hetty en Wendy (de activiteitenbegeleiders bij Maartje Revalidatie, redactie) waren geweldig. We deden van alles samen, bloemschikken, yoga, de kookgroep en samen naar de kerk.” Stilzitten is dan ook niet aan haar besteed. Ondanks het feit dat ze moet accepteren dat ze lichamelijk niet meer kan wat ze ooit kon, blijft ze positief in het leven staan. “Iedereen zorgt zo goed voor me. Daarboven moeten ze nog even wachten. Ik ben er nog steeds!”
